1997'de Berlin'deki bir adli tıp uzmanı, Forensic Science International dergisinde oldukça sıra dışı bir vaka bildirdi. 31 yaşındaki bir adam, Alman çoban köpeğiyle birlikte yaşadığı annesinin evinin arkasındaki kulübede akşam için hazırlık yapıyordu. Saat 20.15 sıralarında komşuları bir silah sesi duydu.
Kırk beş dakika sonra eve geldiklerinde adamın annesi onu ağzından vurulmuş bir şekilde, elinin altında Walther marka bir tabancayla ve masanın üzerinde bir veda notuyla ölü buldu. Daha sonra ise polis daha da korkunç bir şey keşfetti: Yüzünde ve boynunda ısırık izleri.
Bu gizem, adamın Alman çoban köpeğinin, insan dokusu kusmasıyla hızla aydınlandı. Ancak bu, açlıktan ölmek üzere olan bir köpeğin hayatta kalmak için sahibini yemeye başvurması da değildi; Polis geldiğinde yarısı dolu bir kase köpek maması hâlâ yerde duruyordu. O anda polis rahatsız edici çıkarım yapmak zorunda kaldı: Belki de insanın en iyi arkadaşı o kadar da sadık değildir.
Evcil hayvan sahiplerinin pek düşünmek istemediği bu durumu inceleyen bir makalede, adli tıp araştırmacıları, evcil hayvanların ölen sahiplerini yediği kaç resmi vakanın bilinmediğini belirtiyor. Bu bilginin eksikliği, bilim insanlarına göre adli tıp soruşturmaları için de bir problem yaratıyor.
Ancak, adli bilim dergilerinde evcil hayvanların sahiplerinin bedenlerini yemesine dair onlarca bireysel rapor bulunuyor ve bunlar, evcil hayvanlarımızın bizi gerçekten yiyip yemeyeceklerine dair bir pencere sunuyor: Yeri geldiğinde evcil hayvanlarımız için biz gerçekten sadece bir besin kaynağı mıyız?
Evcil hayvanların yeme davranışlarını inceleyen çalışmalar, bu soruya bazı cevaplar verirken, hayvanların davranışlarını onların bakış açısından görmekte ne kadar yanlış yapabileceğimizi de ortaya çıkarıyor. Mevcut adli delillerin neleri gösterdiğine bakalım.
Bunu yapan kedi olsa gerek
Bazı insanlar kedilerin sahiplerini yemekten çekinmediklerini düşünüyor. Ancak az sayıda yayınlanmış makale bu teoriyi destekliyor. Hatta 2010 yılında Journal of Forensic and Legal Medicine'de yayınlanan bir raporda, anevrizmadan ölen bir kadının ertesi sabah bulunduğu belirtiliyor. Adli tıp testleri, kadının köpeğinin, yüzünün büyük bir kısmını yediğini ancak iki kedisinin ona dokunmadığını ortaya çıkardı.
Böyle bir durum meydana geldiğinde kediler genellikle köpekler kadar zarar vermiyor. University College London'dan adli antropolog olan Carolyn Rando, köpeklerin yüzleri, özellikle de burun ve dudaklar gibi yumuşak kısımları tercih etme eğiliminde olduklarını söylüyor.
“Bir kedi sahibi olarak bu beni şaşırtmadı” diyor. “Eğer uyuyorsan, seni uyandırmak için yüzüne pati atarlar.” Yani bir kedi, ölü sahibini "uyandırmaya" çalışabilir ve daha sonra bu işe yaramayınca ısırmaya başlayabilir.
Diğer tarafta belgelenen vakaların çoğu köpekleri içeriyor. Journal of Veterinary Behavior'da 2016 yılında yapılan bir çalışmanın gözlemlediği gibi, "kapalı ortamlarda köpeklerin sahiplerini yediği nadir de olsa rapor edilmekte, ancak adli tıp uygulamalarında düzenli olarak gözlemlenen bir durum.”
Adli tabipler de bunu doğruluyor. Michigan'da tıp doktoru olan Joseph Prahlow, yaptığı otopsiler sırasında "yılda en az birkaç kez" evcil hayvanların sahiplerini yemeye çalıştığına dair kanıtlar gördüğünü ve suçluların genellikle kediler değil köpekler olduğunu söyledi.
Köpekler ve kedilerin beslenme davranışlarına baktığımızda bu mantıklı geliyor. Genellikle köpekler daha fırsatçı yiyicilerdir. Evcil köpeğinin ölü bir farenin etrafını hevesle dolaşmasını gözlemleyen herkesin de onaylayabileceği gibi, köpeklerin ölü hayvanları yeme olasılıkları daha yüksektir. Zira köpekler karşılaştıkları şeyleri yeme konusunda daha az seçici olma eğilimindedirler.
Açlık hipotezi
Köpekler hakkında kitaplar yazan ve aynı zamanda televizyon programı sunucusu psikolog Stanley Coren, “Köpekler kurtların soyundan geliyor,” diyor. “Sahibinin öldüğü ve yiyecek kaynağının bulunmadığı bir durumla karşılaştığında ne yapacaklar? Elbette etrafta ne varsa yemeye çalışacaklar.”
Bazı durumlarda hayvanların hayatta kalmak için de ölülere dadandığı açık bir şekilde biliniyor. 2007 tarihli bir raporda, bir Labrador, ölü sahibinin cesedini yedikten sonra yaklaşık bir ay boyunca hayatta kalmayı başarmış. Sahibinden ise geriye yalnızca kafatasının üst kısmı ve çeşitli kemik parçaları kalmış.
Ancak yazının başında yer alan 1997'deki intihar vakasında adli tıp uzmanı Markus Rothschild, Alman çoban köpeğinin, ölümünden kısa bir süre sonra sahibini yemeye başladığını söylüyor. Pek çok kişi bir köpeğin ancak açlıktan ölmek üzereyse sahibini yiyeceğini varsaysa da, Rothschild şöyle yazıyor: “Adli tıp deneyimlerim bunun açıkça yanlış olduğunu gösteriyor.”
Sahiplerini yiyen 63 köpek vakasının incelendiği bir incelemede, vakaların yaklaşık dörtte birinde kişilerin kısmen yenilmiş cesedin bulunmasından önce sadece bir günden az zaman geçmişti. Dahası, bazı köpekler mamalarına erişebiliyordu.
