Ak ile kara, hakli ile haksız, güzel ile çirkin, doğru ile yanlış, dürüst ile yalancı kendi yerlerinde olduğunda ve karışmadığında dünyanın denge terazisi yine de yerinde durur.
Çocuklar bu kavramları birbirini kullanarak öğrenirler. Bu kavramlar birbirine karıştığında, yani güzelin içine çirkin, doğrunun içine yanlış girdiğinde yeryüzüne kaos mayası çalınır; insanın aklı karışır, yüreği delirir, başı kesilmiş de yaşıyormuşçasına koşuşturmaya veya kanayan boynunu kafasını gömdüğü kumun içinde aramaya başlar.
Bir bilim adamı ‘mantıksızlıkla savaşamam der’ ve yerine oturur. Ya kitapların sayfalarında sallanır, veya bilim denilen yalansız netliğe sokulur. Dünyayı kendince keşfe dalar. Zaman böyle akar gider. Kafasını kumun içinden çıkardığında bir bakar ki dünyaya gösterebileceği küçük elmas taneleri bulmuş ama, onu gösterebileceği ışık kalmamış. Uğruna yıllarını verdiği bilim bile, satılmak ve köleleştirmek için üretilmiş. Dünya, evren ve doğa aşıkları evlere, odalara sığınmış, çocuklardan, öğrencilerden, toplumdan kopmuş… Böyle bir bilim adamı neye yarar acaba?
Kendini narsistler kulübüne veya ancak sanal bir ortamda dolaşan kelimelere hapsetmek dışında. Daha fazla tüketmek için üretmek dünyaya katkıda bulunur mu? Veya çocukların karnını doyurur mu? Adaletin olmadığı, aç insanların aç gözlü insanların duvarlarının önünde bekleştiği bir dünyaya ne kadar hizmet etmek ister bir bilim insanı?
O zaman her şeyin önünde gelmemeli mi adalet için çabalamak? Yüksek duvarların kapılarını açarak dışarı çıkmak? Halkın arasına girmek… Çoğu politikacının yönetileni uyuttuğu bir dünyada, bilim adamının eğer açılmışsa kafası; politikaya da girmelidir dürüstçe; sosyolojiye de, psikolojiye de bilim kuralları ölçüsünce…
Sadece derinlere değil, enginlere de bakmalıdır, düşünerek ve düşündürerek. İnsanlara ulaşmanın da, insanları uyandırmanın da yolunu bilmelidir; bir şehri güzelleştirmenin de…
Sosyal medyada bu konuyla ilgili düşüncelerinizi #aydınkonuşuyor etiketiyle paylaşın, yayınlayalım!
