Parkları veya pazaryerlerini terk edip giden insanların ardından kimi zaman dehşetle bakakalıyorum. Ortalık çürümüş sebze, meyve artıkları, plastik poşetler, pet şişeler, kağıt parçaları ile darmadağınık… Üzerinde insan istilasının belirtileri… Ortalık kedilere ve yiyecek artıklarının üzerine üşüşmüş sineklere kalmış… Biraz ilerde, alacakaranlıkta yerleri süpüren işçi bulduğu her şeyi bir kutuya doldura doldura ilerliyor. Kirletmek, bozmak ne kadar kolay; düzeltmek ne kadar zor diye düşünüyorum yeniden… Temizlik işçisi de benim gibi mi hissediyor acaba diyorum içimden. Doğa pet şişe ile domates artığını, bir arada, kendiyle nasıl bağdaştıracak? Ne biyoloji, ne de teknik bilgim buna cevap veriyor.
“Uygar ülkelerde her eve giden birkaç renkli torbayla sorun nasıl da kolay çözülmeye başlıyor aslında” diye dert yanıyorum işçiye… Senin yaptığın iş görüntüyü kurtarmak dışında ne işe yarıyor diye de soruyorum… İşçi umutsuz gözlerle bakıyor… Büyüklerimiz düşünmüyor; ben ne yapayım dercesine…
Büyüklerimiz uygar ülkelerin yıllardır kullandığı basit çöp ayrıştırma yöntemlerini neden uygulamaya sokmuyor? Neden, ayrışmış çöpler yeniden doğaya ve paraya dönüştürülmüyor? Denizlerimize atılmış pet şişeler nedeni ile ülkemizi terk etmeye karar vermiş, yabancı yelkencilerle konuşuyorum. Ülkemiz bilinçsiz bir aldırmazlık ile kirlenirken; test sorularını ezberlemekle çocukluklarını geçiren çocuklarımızı hatırlıyorum. Bir kez bile doğada yapılmış kamp hayatını tadamayan, deniz, orman veya parklardaki çöpleri toplamanın ne kadar zor olduğunu anlamadan büyüttüğümüz çocuklarımızı…
En büyük ve en küçüklerimiz, doğaya ve çevreye olan sorumluluklarımızdan habersiz, bilgisayar veya televizyon karşısında ömürlerimizi geçirirken… Birbirimizi ötekileştirip, etiketleyip ayrıştırırken; özellikle de yöneticiler, politikacılar doğaya, çevreye ve nesillere olan borçlarını unutuyorlar… En başta da çöpleri ayrıştırıp, geri dönüştürmeyi…
Sosyal medyada bu konuyla ilgili düşüncelerinizi #aydınkonuşuyor etiketiyle paylaşın, yayınlayalım!
