“Kaprislerim vardı. Anneme gideceğimiz yerin mesafesini sorardım. Mesafenin uzaklığına göre arabayı çıkar derdim. Yürümeyi hiç sevmezdim. Sultanlar gibi arabama kurulmaya bayılırdım. Annemi beş yaşına kadar çıldırttım. Hem emzik hem de altım bezlendi beş yaşıma kadar. Sonra birden beş buçuk yaşında okula başlamak istedim ve yazıldım. Bir anda büyüdüm. Emzik, bez, araba hepsinden vazgeçtim.”