Öğrenciler tekerlekli sandalyeyi kucaklarında taşıyarak sahibine ulaştırdı.
Nazilli’ye 40 kilometre uzaklıkta bulunan Aşağı Yakacık köyünde öğrencilerin isteği ile mavi kapak toplamaya başladıklarını ifade eden Okul Müdürü Cengiz Pak; “Geçtiğimiz yıl Nisan ayı sonunda 7. sınıf öğrencilerimizden Enes Çoban’ın yatalak olan babası için sınıf arkadaşlarının isteği ile okul genelinde mavi kapak toplamaya başladık. Topladığımız 250 kilo kapağı Aralık ayında Nazilli Belediyesine teslim ettik ve onlarda bize 10 gün içinde dönüş yaparak tekerlekli sandalyemizi verdiler. Engelli öğrencimiz bulunmayan okulumuzda daha önce küçük çaplı toplanan mavi kapakları öğrenci velimiz için toplamaya başlayınca ağırlık verdik ve başardık. 7. sınıf öğrencimiz Enes Çoban’ın babası Yusuf Çoban 94 yılında kas erimesi hastalığına yakalanmış ve yürüyemez hale gelmiş durumda. 3 çocuğu olan Yusuf beyin annesi de aynı rahatsızlıktan dolayı yürüyemiyor” dedi.
Ailenin evinin köyün dışında olduğunu bilmediklerini ifade eden Pak; “Öğrencilerimizle beraber Çoban ailesinin evine gitmek için yola çıktık. Köye 2 kilometre mesafede olan evimizde en çok zorlu olan şey ise evin yola 300 metre uzakta olmasıydı. 300 metrelik patika yolda tekerlekli sandalyeyi taşıdık. Öğretmenler olarak ilk olarak sandalyeyi biz taşımak istedik ama öğrencilerimiz olmaz o bizim arkadaşımızın babasına verilecek biz kendimiz teslim etmek istiyoruz dediler. Öğrencilerimizin böyle duyarlı ve bilinçli olması bizi çok duygulandırdı tabii ki. Öğrencilerimiz büyük bir mutlulukla Yusuf amcalarına sandalyesini hediye etti. Hem öğrencilerimi kutluyorum, hem de Yusuf beye sağlık ve mutluluk diliyorum” diye konuştu.
“KEŞKE DEVLETİMİZ YOLUMUZU YAPSA”
94 yılında kas erimesi hastalığına yakalandığını ifade eden Yusuf Çoban ise; şunları söyledi: “Çocuğum arkadaşlarının böyle bir kampanya ile bana tekerlekli sandalye getirmesinden dolayı çok mutluyum. Böyle gençlerin olması beni çok sevindirdi. Ama keşke evimizin yolu uygun olsa. O zaman tekerlekli sandalyeye rahatlıkla binerdim. Hatta imkanlarımı zorlar, akülü araba bile alırdım. İşte o zaman yıllardır gitmediğim köy merkezine giderdim”
