İnternet haberlerinin peşine takılıp boşboğaz fotoğraf ve haberlerin arasında gezinen aklım, birden bire çamura saplanmış bir araba gibi patinaj yapmaya başlıyor. Zira gözüm tüylerimi birer küçük dikene dönüştüren bir fotoğrafa takılıyor Resim 1.
Uzak bir ilde, genç bir adam, bir köpeği bacaklarından tutup boz bulanık bir nehre atıyor hışımla… Bu öfkeli adamın neden böyle davrandığını anlamaya çalışan ben; fotoğraftaki manzarayı izleyen diğer köpeklerin vücut dilini anlamaya çalışıyorum. Diğer köpek dehşetle, bir canlının başka bir canlı tarafından yaşam hakkının gasp edilişini izliyor “Korkunç” diyoruz içimizden. “Bir insan” neden bunu yapar” Neden, şu dünyanın sadece kendisi için var olduğunu düşünür ve yaşam hakkı tanımaz başkasına? Korkmaz mı vicdanından, yasalardan, cezalandırılmaktan?
Belli ki bu insan , tüm diğer canlıların ve muhtemelen diğer insanların da kendisine hizmet etmesi gerektiğini düşünüyor bencil ve kibirlice..
Belli ki bu insan zayıfı eziyor, korumuyor. Belli ki bu insan doğadan ve hayvanların güzelliğinden ve duyguları olduğundan bi haber, yalnız ve soğuk bir hapishanede yaşıyor. Hiçbir varlığın canlılığını, duygularını ve canın cana duyduğu ihtiyacı hissetmeden…
O kişiye şu kanguru ailesinin dokunaklı fotoğrafını göstermek istiyorum Resim 2-3. Her şey nasıl da apaçık. Bir ailenin kaybının acısı nasıl da besbelli, yeter mi bu fotoğraf sana hayvanların da, hatta ağaçların ve çiçeklerin de canı, duyguları ve de korunması gereken yaşam hakkı olduğunu göstermeye…
Görüyor musun ey kişi bir canlının acısını diğer tüm canlılar gibi tüm varlıkların hissettiğini…
Anlıyor musun şimdi?
Hissedebiliyor musun bir canlıya ve aslında tüm canlılığa verdiğin acıyı?
Resim 1. Bir internet gazete haberinden alınan ve bir köpeği bir nehre canlı atan bir vatandaşın fotoğrafı
Resim 2. 3. Yavrularından birini kaybeden bir kanguru ailesinin acınsın fotoğrafı
